136.Mektup

Şehir bir ihanet gibi karşımda

Ah tarlalar tarlalar tarlalar

(Turgut Uyar)

Can Yoldaşım,

Zaman da kış gibi sert geçiyor kimi kez. Yönünü şaşırıyorsun, ne yaptığını bilmez halde “bu kez hiçbir çıkışım kalmadı” diyorsun umutsuzluktan. Susuyorsun, işitmiyor ve görmüyorsun, anlamıyorsun hayatı. Yalnızlıktan belki, içinde tuttuğun nefesi bırakıp rahatlayamamaktan, dudaklarına yerleştirdiğin ıslıkla alıp başını gidememekten, sessizliğin dizi dibinde çay ve sigarayla kendini dinleyememekten belki. Senin yaptığın gibi küçük sevinçler icat edip umudun ve mutluluğun şeytan uçurtmasına takılarak başka bir dünyada yaşamayı becerememekten belki de. Sonuçta sana ikinci kez geciktim. Aklımda sen vardın, ama sözcüklere dönüştüremiyordum dilimin ucuna gelenleri, elimi uzatıp tutamıyordum içimi yıllarca döktüğüm yokluğunda yankılanan sesimi.  

Aynı dili konuşmadığın, okumayı yeni öğrenen bir çocuk tedirginliğiyle heceleyerek anlamaya çalıştığın duyguların karmaşası içinde oturuyorum, tam kıyısındayım hayatın, ön safları hiç istemedik biz, sessiz ve alçakgönüllü izleyicisiydik tutku savaşlarının biz seninle. Birbirimizden güç alarak var olduk hep. Yaşadığım şimdi o çaresizlik, kendimin dert ortağıyım, kendimin dostu ve kendimin sığınağı.  

Yine de yürüyecek bıraktığın gibi, biraz kör ve topal. Senin yüreğinin ışıltısıyla yeşerecek her şey, sesinin ve gülüşünün peşinde tazelenecek umutlarımız; biz susup izleyeceğiz, sevginle canlanacak tükendi sandığımız güzellikler.

ve onun hüznü bir haydudun hüznüdür

biraz da kendinin yaptığı

(Turgut Uyar )