Can Yoldaşım,
Adı Deniz oldu. Oysa toprak insanıyım ben, denizi bilmem. Benim için yazılmış gibi: "denizi göreceğin gün ağlama." Ama elimde değil ağladım.
Birileri gidiyor, yenileri geliyor. Hayatın kefesinde garip bir denge,
boş kalsa da bir taraf, ölçüsünde kalıyor ölenlerle doğanların sayısı. Sevginle dengeliyorsun yokluğunu.
"Ayağını bastın odama, / kırk yıllık beton,
çayır çimen şimdi." Günboyu dilimdeydi bu iki dize sana hoşgeldin
niyetine. Savaşların ortasına mı düştün oğlum, ben adını yine de Deniz
koydum. Deniz unutma adını, zor zamanlara yazılacak senin öykün.İçime mi doğdu acıyla geleceğin? Önce gülümseyerek girdin hayatıma, az daha gidecektin uzak diyarlara. Sonra döndün yine kollarıma. Gidip dönmeyenlerin sessiz ağıdını söyler gibi sustun önce, sonra ağladın. Sen de biliyorsun, özlediklerimin gül kokusuydun, melek ruhuydun, avutmaya geldin yalnızlığımı. Kimsesiz yüreğimin kırılgan gülüşü hoşgeldin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder