Duymuyorum ben acılarımı. Ve yitirdim çoktan
Yitirdim bütün karşıtlıkları. Ne umut
Ne umutsuzluk, ne hiçbir şey
Kurtaramaz varlığımı benim. Ve yoğun bir anlamsızlığın
içinde
Sanki renksiz, boyutsuz
Ve göksüz, zamansız bir evrende
Tek çıkar yol yaşamaksa Lusin
Yaşıyorum ben de kaygısız
Değişmez bir anlamsızlığı böylece.
(Edip Cansever / Tragedyalar V )
Can Yoldaşım,
Bir tren geçiyor uzaklardan, sesini duyuyorum; bir yaprak kımıldıyor hafif esen yelin önünde, yağmur yağıyor bardaktan boşanırcasına ve zaman geçiyor sabırla düşen kar tanesi sessizliğinde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder