Can Yoldaşım,
Suskun geçen bir özleyişin kollarındayım. Belki yolumu gözlemiş, beklemişsindir o uzak yalnızlığın kucağında. Mektuplarıma adını koyup etiket yaptığım "Dünyanın halleri" miydi beni esir alan? Çok mu kaptırdım kendimi içi boş sevdaların alımına, görkemine? Başucunda durup gözyaşı döktüğüm toprağının kokusunu hiç mi özlemedim, hiç mi düşünmedim senle geçen günleri? O yaz sıcağının alnında buram buram terliyorken bütün dünya, "çok üşüyorum" demiştin, "çok üşüyorum"...Sarıp sarmaladı yüreğim her yanını, bütün acılarını dilemiştim, bütün yükünü sırtıma alıp seni yeni doğan bir bebek gibi yeniden yaşama döndürmeyi dilemiştim.Yine de ısıtamadım içinin gün gün soğuyup kutuplara dönen ıssızlığını, o gizemli yolun burgacına kaptırmıştın bir kere kendini usul usul kopuyordun, sönüyordu ışığın, sen gidiyordun, ben haykırıyordum bırakma diye.
Şimdi ben çok üşüyorum.
Sevdiği olmazsa insanın yanında, yoksulluğun pençesindedir ömrü aslında. O yoksullukla kaptırır kendini tutku dolu bir dünyanın boş güzelliklerine. Alabildiğine bir sonsuzluktur ve çıplaklık; herkes gibi olma hırsı. Zenginliğin ve gücün adresi sahip olduklarında yazılı değildir, verdiğin emekte, tükettiğin ömürde, ürettiğin özveride gizlidir sonsuz sevgi. Gösteriş değildir yaşamak, bir şiir yazmak gibi örneğin, bir resim çizmek, bir film çekmek gibi sanattır; içinde kendin olduğun, kendinden bir şeyler katıp kendini anlattığın ve seni anlayanlara sunduğun. Bir kerecik incitmedin yüreğimizi, kendin incindin de bize hiç kıyamadın. Kaç zaman geçti bak, ne ben unuttum, ne anam, ne de ablam. Yaralı gülüşünü, kısık sesini, sevmekten, koruyup gözetmekten, acı çekip mutluluk üretmekten yorgun düşen yüreğini öptük her gün. Boynunu bükme, hüzünlenme hiç, biz seninle yaşıyoruz her günü ve sana koşuyoruz her gün..
O IŞIK
Ben yoksam, biliyorum, ben sende yokuz..
Sen yoksan, biliyorum, sen bende yokuz..
Ve de gözlerimizde bir o ışık..ki..
O yoksa, biliyorum, biz bizde yokuz..
(Özdemir Asaf)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder