60.Mektup

3.

aynaların arka yüzünde

karlı geceler

güneşli sabahlar gibi geride

bıraktığımız gençliğimiz

lodosla savrulan biz miyiz

yani ikimiz

ve gölgeli aydınlığı

kırılgan yüreklerimizin

kuşların yere indiği bu kış günü

tophane'de

sıcak bakışlı iki pencere

öyle dursa

belki yalnızlığımızı silip atar

"bursa'da zaman"

ve bursa

ellerimizin sıcacık buluşmasında

o acemi telaş

yine de kar düşer düşüncemize

hüzün sızar

ne kadar gün vursa

yamaçlara tutunan sis

neyi örtüyorsa

işte o

yaşanmış öyküler tüllerin ardında

mor kaküllü akşam

ince buğulu sabahsa

dingin bir sessizliğin üstüne kapanmış kubbeler

çocuk yüzlü ihtiyar evlerden

duman duman yükselen 

mutluluk kadar

kahırsa

(Hüseyin Yurttaş / Bursa Düşleri)

Can Yoldaşım,

Işığımız yanıyor;  kar, yağmur, çamur, fırtına ve kavurucu sıcakların köklerini yerinden oynattığı, temelini sarstığı günlerin sırtında gezen yaşamın en karanlık anlarında gaz lambasının titrek alevi ile aydınlanıyor gecemiz. Yaş birikiyor gözlerimizde, damın önünde, çiçekliğin yanındaki ocakta kaynayan suyun sesi bile uzaklardan seni çağırdığında. Asma çardağının direkleri gün gün eğrilip zamana ve yokluğuna yenilirken, sanki bir şeyler de yeniden doğup çoğalıyor, sessizce birikip yenileniyor. Belki sana benzeyen, senden bir şeyler taşıyan güzellikler serpilip büyürken "toprakla" özdeşleşip zor da olsa avunmaya çalışacağız ;toprağın hem kendini büyütüp hem de seni yaşattığı mucizeleriyle. Toprak gününü bekliyor, sen olmak için, belki sana benzemek için.Çünkü çıplak ayaklarının sıcağında sana ait olan bir şeyleri duyumsayıp derinlerine hapsetti o, yaşama tutunup başını güne döndürecek; kim bilir ki sesi mi, gözleri mi, yoksa minik elleri mi çağrıştıracak senin yoksul ama paha biçilemeyecek denli de zengin ömrünü? Hoş geleceksin güzel kardeşim, toprak seni yeniden kutsayacak, sular gibi içine çekip bereketini fışkırtacak dağ dağ, çiçek çiçek.

Ne güzel demiş Mustafa Balbay İlhan Selçuk için yazdığı satırlarda.Ölüm sevdiklerimize ilişemiyor can yoldaşım. Ölüm yeniliyor, kenara çekilip pusuyor güzel kardeşim, dimdik bütün görkemiyle meydan okuyor sevdiklerimiz, güller gibi açıp burcu burcu kokuyorlar, seslerini veriyorlar rüzgara, bereketlerini yağmura, emeklerini yeniden doğar gibi yaşama adayıp acılı yürek bozkırlarında at sürüyorlar, dörtnala koşup tozu dumana katarak tüketiyorlar ayrılıkları:

(....)

Olmadı. Ama ben İlhan Ağabey’i bize veda etmiş saymıyorum. Bu pencere kapanamaz. Ölüm; daha sağlığında ölümsüzlüğe ulaşmış İlhan Selçuk'a ilişemez.
Şu anda sizlerle olmayı, İlhan Ağabey’i selamlamayı çok isterdim. İnanıyorum ki yüz yüze değiliz ama hep gönül gönüleyiz.
Elbet bir gün buluşacağız, bu böyle yarım kalmayacak, bu şarkının tamamı hep birlikte çok güzel yazılacak.