7. Mektup

Zil çalacak... Sizler derslere gireceksiniz bir bir

Zil çalacak, ziller çalacak benim için,
Duyacağım evlerden, kırlardan, denizlerden;
Ta içimden birisi gidecek uça ese...
Ama ben, ben artık gidemeyeceğim.

(Ziller Çalacak / Zeki Ömer Defne)

Can Yoldaşım,

Sana günlerdir yazmadım, daha doğrusu yazamadım. Ne işlerin yoğunluydu beni tutan, ne de seni ve bana bıraktıklarını usul usul unutuyor olmam. Unutmak şöyle dursun, her geçen gün karşıma çıkan yeni anılar ve insanlar, yüreğimde ve bilincimdeki yerini sağlamlaştırıyor. Zaman sana ilişkin bütün ayrıntılarda unutuşun değil, bağları güçlenen bir kardeşliğin, dostluğun ve can yoldaşlığının yanında yer açmış kendine; aydınlık yüzünün, yaşam yorgunu gülüşlerinin, özveriyle bir hamur gibi yoğurup biçimlendirdiğin ve sevgiyle, emekle, dirençle bezediğin kısa ömrünün hüzünlü renklerini hiç soldurmadan taşıyor sırtında. Sonra da esmer gün sonu yalnızlıklarının önünde savrularak sürüklenen acılı yüreklerine sunuyor bütün sevdiklerinin, usulca ve en çekingen halinle kucaklarına bıraktığın bir armağan gibi.

İnsanlardan geriye kalan resimlerin hemen bakılıp geçilemeyen, elinizde tuttuğunuz o anlık görüntünün yaşamın bir yerlerinden kopup gelmiş gizemli kokusuyla düşüncelerinizi ablukaya alan, duygulandıran, geçmişe götürüp zamanın sisi, pusu içindeki anıları yeni baştan yaşamanızı sağlayan bir yanı var. Siyah beyaz yaşanmış, boynu bükük, çamurlu bir okul bahçesinin kırık dökük resmiyeti ile, alçakgönüllü kutsallığının öğrencilerin yüzündeki heyecan ve umutla bezenip senin öğretmenliği seven, aydın ve idealist kişiliğini ilmik ilmik dokuduğu yılların izini taşıyor yukarıdaki resim.

Belki de bu yüzden, eski öğrencilerin seni sorduklarında yokluğunu dillendirmekte zorlanıyorum. Boğazımda düğümlenen, soluğumu kesip sesimi kısan yoğun bir acıyla kasıp kavruluyorum. Suskunluğum anlatıyor her şeyi.

Daldın sen,
Serin su başlarında eyleşen,
Bir söğüt dalı!..

(Mehmed Kemal / Bilirler Seni)