121.Mektup

olmayan bir şey olandan daha çok sarsıyor beni: tek o kalıyor ortada, o olmayan şey!

shakespeare - macbeth

Can Yoldaşım,

Ekim ayları bağda geçiyordu. Kimseler kalmıyordu senden başka ovaların ıssızlığında. Sana döndüğüm cuma akşamları sabaha kadar konuşuyorduk hayatı ve insanları. Umutlarımızla aydınlatıyorduk kışa komşu duran o soğuk gecelerin karanlığını.

Şimdi yaprakların kızıla döndüğü, sert rüzgarların bağ damının o sıvaları kabarmış, duvarı yarılmış tek göz odasına seni bir mahkum gibi tıktığı ekim ayına özgü yalnızlığın kollarındayım. Umut duymamı, mutlu olmamı, baharı özlemle beklememi gerektirecek hiç bir neden bulamıyorum artık. mevsimleri bile yaşanır kılan onları paylaştığımız, güzelliklerini ya da gizemini aynı pencereden izlediğimiz sevdiklerimizmiş meğer. Onları yitirdiğinde, kendinle kaldığında eksilenin, yarım kalanın ne olduğunu düşünüyorsun bir süre.  Sonra anlıyorsun her şeyin bittiğini, hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağını. 

Şeytan uçurtmasına benzeyen anıların kuyruğunda seni düşünmek ve özlemek, galiba acılı yüreklerimize kalan sadece bu.