112. Mektup

Sözcükler gelip geçiyor içimden
anlamsızlığa doğru
eylemler geçip gidiyor elimden
çaresizliğe doğru.

Oruç Aruoba

Can Yoldaşım,

En büyük endişem hayatın akışına ayak uydurup ya da kendimi kaptırıp seni unutmaktı. Oysa yanılmışım, mümkün değil böyle acıyı gündelik hayatın med cezirlerinde, duyguların anaforunda yitirmek. Seni çocukların o saf gözyaşlarında, gecenin kırılgan sessizliğinde, amansız yorgunluklarda, aniden başımda biten yenilgilerin yıkımında bile aklımdan çıkaramıyorum hiç. 

Bahara doğru gidiyoruz. Birkaç yıllık suskunluğumuz, bize bıraktıklarına sahip çıkamayışımız bu yıl son bulacak artık. yeniden seni sen yapan, bizi sana bağlayan, senden izler taşıyan, göz nurunu ve terini döktüğün toprakların üzerinde olacağız. 

Artık boynu bükük beklemeyeceksin köy rüzgarlarının önünde savrularak, elllerimiz toprak kokusunda, yeşil otların, güllerin, asmaların, leylakların kokusunda birleşecek bu yıl. Senin için kış tembelliğinden sıyrılacak asmaların kuru dalları, senin için uyanacak içimizdeki toprağın bereketi, günler ve geceler boyu yine seni ve anılarını yaşayacağız.

 

...Gün akşam olur elinde kitaplar
ve bir demet çiçekle çıkıp gelirdin
bir kez bile unutmadın “merhaba” demeyi 

Ahmet Telli