4. Mektup

VI

Uğurladık bir sabah seni
Söz vermiştin geri döneceğine
Anladık bakınca aldandığımızı
Gerilerde küçük
Kıyılara doğru büyüyen ayak izlerine

Ötelerde, ama çok ötelerde
Kocaman bir gözyaşıydın ey usta deniz
Konuşuyordun, sözlerini bulamıyordun yalnız.

(Edip Cansever/Akdeniz Salgını)

Can Yoldaşım,

Yandaki resim Kathleen Dunphy isimli bir kadın ressamın sitesindeki çalışmalardan : Autumn Path. Sonbahar temalı ve oldukça sevimli bir resim gibi geldi bana. Kara bulutların güneşin önüne geçip gökyüzüne, kurşuni bir renkle, kasvet kattığı, sert esen rüzgarın ıslık çalan sesiyle insanın tüylerinin ürperdiği sonbaharın sana ürküntü verdiğini söylemiştin. Yine de bu mevsimde doğanın baştan başa kızıla çalan sarı renklere bürünerek yaşadığı olağanüstü değişimin güzelliğini çok severdin.

"Günler kısaldı, Kanlıca'nın ihtiyarları / Bir bir hatırlamakta geçen sonbaharları" dizelerini bu mevsim geldiğinde sık sık yinelemeye başlar, kızdığımı bile bile, artık yaşlanmakta olduğuna ilişkin bu göndermeyi yapmadan duramazdın. Aslında aklına ve yüreğine seslenen, resmi yapılası ya da fotoğrafı çekilesi her güzellik senin için yaşama daha sıkı sarılmanın itici gücü olur, hiç yerinde duramazdın. "Şimdi geliyorum" diye çıktığın kapılar ardında açık kalır, çok sonra dönerdin. Altını üstüne getirirdin sokakların, yoruluncaya değin yürür; kafanda çakan şimşeklerin, patlayan bombaların, çıkan yangınların yarattığı karmaşanın dinip bilincini zorlayan anarşinin son bulmasıyla kendine gelirdin.

Bu kez de gittiğinde kapılar ardında açık kaldı. Uzun zaman geçti ama dönmedin.